En dan zit je ineens met een agent van politie in je auto!

Het was een korte nacht hier in Salta. We zitten echt midden in de stad, met uitzicht over die stad aangezien we op de 6e verdieping zitten en dus op een heel mooi plekje. Ik was even vergeten dat ze hier de geboorte van het Kindeke inleiden met vuurwerk. Als je de schuifpui en het slaapkamerraam open hebt ……. juist ja WAKKER. Voor ons betekende dat een onrustige nacht en al om 7 uur wakker en opgestaan. Ik werd wakker en wilde even buiten kijken, bleek Mars de schuifpui dicht te hebben gedaan en ik mijn ogen nog niet echt helder en open, Ik heb een bult boven mijn neus en mijn neus was kapot (gaat allemaal weer over). Vandaag is de stad overigens uitgestorven.

Nou hadden we al het plan om naar Jujuy te rijden, de provincie boven Salta en daar naar de Cerro de seite coloros te gaan. Jujuy grenst aan Chili en Bolivia. Ik loop constant te gillen dat het Andesgebergte zo mooi van kleur is maar tot nu toe hebben we de Andes slechts geschampt. Er worden vele plekken als de mooiste “verkocht” in allerlei reisboeken. Natuurlijk zijn er concentraties van zeer bezienswaardige plekken maar laten we wel wezen, de hele Andes is mooi en iedere plek op de eigen manier.

Wij dus vanochtend vroeg op pad en om 9 uur de eerste alcoholcontrole!!!!! Ook de laatste want de controlepunten vanmiddag waren opmerkelijk “rustig” oftewel er stond wel een agent maar met de rug naar je toe! Ik denk dat ze het te veel werk vonden om al die mensen die wel dat wijntje hadden gedronken te beboeten en rijbewijs in te nemen (zero tolerance). Als je even weg kijkt is er toch niets aan de hand!!

De tocht die we gemaakt hebben was fenomenaal mooi. Hoezo 7 kleuren? We hebben er veel meer gezien. Rotsformaties die om aandacht schreeuwde. Cactussen, ook bloeiende, aan alle kanten. Steeds verder omhoog tot we op ons hoogste punt van 4170 meter kwamen. Okay dat was wel een dingetje want de lucht is dan toch wel wat ijl aan het worden. Nu zitten we al een tijdje hier en constant wel iets op hoogte ….. maar toch je weet maar nooit hoe je lijf er op gaat reageren. In ieder geval geen hoofdpijn of misselijk, niet gekker praten dan anders …… dus buiten wat sneller uitgeput was het heerlijk toeven in de Andes. Ik kan niet beschrijven hoe mooi het was, dus dat laat ik aan de foto’s die we gaan plaatsen.

Het is natuurlijk niet ongevaarlijk rijden die bergpassen en dat hebben we geweten. Na een aantal haarspeldbochten lag er ineens een truck met aanhanger op zijn zij op de weg. De weg nat van de benzine en andere vloeistoffen en ruiten er uit kortom een enorme ravage, de chauffeur was er al uit en er stond een agent naast. Foto maken leek ons ongepast dus zijn we doorgereden en hebben die foto in de volgende haarspeld naar beneden kijkend genomen.

Aangezien de weg uiteindelijk naar Chili gaat, hadden we besloten op een gegeven moment te keren en terug te rijden. We zijn tot aan een groot zoutmeer gegaan wat dus op die 4100 meter ligt. Daar was een klein maar fijn restaurante en dus daar wat gegeten. Streekgerechten, het ene vanuit de Spaanse keuken (Empanada) en het andere uit de Inca keuken (Tamales). Empanada is een soort pasteitje en een Tamales is een prutje dat in een maisblad is gestoofd. De Empanada is mild van smaak en de Tamales scherper aangezien de Inca’s pepers in hun eten gebruikte. Het prutje bestaat overigens uit quinoa, aardappel, groenten en dus die peper. Een heerlijk hapje met mooi uitzicht op de bergtoppen om ons heen en natuurlijk het zoutmeer. Vanaf hier zijn we weer terug gereden en dan blijkt dat de zon anders op de bergen staat en dus andere belichting, dat je nu de bergen vanuit een andere hoek bekijkt en dat je weer met open mond (en Mars de hele tijd roepend “ WOW… zie je dat… GEWELDIG”) zit te kijken en te genieten.

We moesten uiteraard weer langs de gekantelde vrachtwagen en werden nu door twee agenten staande gehouden! Een heel verhaal waarvan we in eerste instantie zoiets hadden “waar gaat dit over”, maar ineens viel het kwartje. Wij hadden twee vrije plekken en 1 van de agenten moest naar het dorp! Of we hem een lift konden geven. Maar natuurlijk geen probleem. En daar zit je dan ineens met een diender in de auto die geen woord over de grens spreekt en wij die hoewel enigszins, maar niet echt goed Spaans spreken. Een kwartier later waren we bij het dorp en hoorden we STOP, gelukkig een internationaal woord ….. hij ging ons verlaten.

Morgen vertrekken wij uit Salta. We gaan een deel van route 68 rijden die ons zal brengen naar Nationale Parken en adembenemende vergezichten. We slapen morgenavond in een Finca op het platteland die er op de plaatjes erg mooi uitziet! We gaan nieuwe avonturen tegemoet. Hasta Luego!

We are famous

Okay een stukje over onze alledaagse maar oh zo serieuze belevenissen.

Bij het upgraden verliep dat niet vlekkeloos of liever, de betaling verliep vlekkeloos. Wij moesten inchecken via KLM en die kon geen upgrade vinden, of we wel zeker wisten dat we betaald hadden!!!! Nou dat wist ik zeker. Op de site van Latam verwezen ze ons telkens door naar KLM, heerlijk afschuif werk dus. Latam Parijs kon ons telefonisch opheldering geven …… O sure, I can see you are upgrade but the systems that work over there need time, at least 4 hrs, but really it will be fine in the end! Het kwam ook goed maar dat was natuurlijk de voorbode voor van alles.

In Sao Paolo wil ik wat dollars kopen (voor achter de hand, altijd makkelijk in Argentinië), effe snel tussen het wisselen van vliegtuigen in …. snel???? Mag ik een handtekening hier en daar ook nog een o ja en dan daar nog. En dan gebruik je een creditcard met pin.

Tussenlanding vanwege het weer in Montevideo. Eerst zit je een uur in het vliegtuig en dan moet je er uit als TRANSIT. Dus door alle beslommeringen die er zo zijn op een luchthaven. Pas nadat de helft van de passagiers door de scan ed waren gegaan kwamen ze er achter dat dit wellicht toch iets overdone was.

We hebben drie binnenlandse vluchten met dezelfde maatschappij. Iedere keer bij inchecken is er iets anders aan de hand of juist niets. In Buenos Aires waren we klaar voor we het wisten. In El Calafate hadden we ineens te veel gewicht in de handbagage en moest dit in de in te checken bagage (we hadden Amsterdam - Frankfurt, Frankfurt - Sao Paulo en Sao Paulo - Buenos Aires gehad en een binnenlandse vanuit Buenos Aires). Mocht niet baten, deze dame constateerde dat het overal fout was gegaan. In Ushuaia weer geen overgewicht maar voor het instappen kregen we ineens geen toestemming om een deel van de handbagage (die dus niet meer was geworden). mee aan boord te nemen (dat was dus na het inchecken aan de counter).

De wegen, die zijn goed maar om de zoveel kilometer een politiepost. Je komt er op een dag heel wat tegen en hoewel je de meeste mag passeren zonder dat er vragen komen, bekruipt je uiteindelijk toch het gevoel dat het hier een beetje een politiestaat is. Vandaag hadden we een controle en zowel de agent als wij kwamen niet goed uit onze woorden. Hij klapte dicht in zijn Engels (we kregen nog net Goodbye) en wij konden hem nog net duidelijk maken dat ons Spaans beperkt is. We moesten alledrie hierom zo lachen dat we uiteindelijk niet verder kwamen. We mochten door en uiteraard als je dan weer onderweg bent zeg je tegen elkaar welke woorden we hadden moeten gebruiken en hadden we best het gesprek aan kunnen gaan.

Ook in de steden en de dorpen veel politie op straat, met kogelvrij vest en geweer. Niet ieder straat zijn eigen agent(e) maar om de vijf toch zeker wel.

Betalen met een bankkaart! Het kan en is gemakkelijk totdat …… je pin en het afschrijven gaat in 1 keer goed naar dan …. paspoort of rijbewijs en dit voeren ze ook echt in in hun systemen. Bonnetje voorzien van handtekening en geschreven ID nummer …… wachten tijdens de verwerking en dan het bonnetje voor jou.

Creditcard werkt niet beter ook constant ID en handtekeningen. Het makkelijkst is geld pinnen bij de bank, die volstaan met simpel je pin.

Auto huren en dat hebben we inmiddels 3 keer gedaan, Echt Ideaal ,,,,, maar wat ze allemaal van je willen voor je weg bent!!!! Gemiddeld heb ik bij het huren telkens tussen de 10 en 20 handtekeningen moeten zetten. Het aantal is volledig onduidelijk en NEE het maakt niet uit of je bij dezelfde huurt. In El Calafate zette ik er meer bij SIXT dan in Ushuaia wat ook SIXT was. Gisteren in Cordoba spande de kroon met een kleine 20 maal.

In Buenos Aires kochten we een paraplu en die mevrouw verzuchtte al “I love my country but I hate our system”. De meeste Argentijnen die je om handtekeningen vragen (als het er meerdere dienen te worden) gillen al “You are famous, that is why we like you to sign so often”.

Het systeem en ach we hebben thuis ook een systeem. Dat systeem is ons bekend maar voor een buitenstaander waarschijnlijk even ondoorgrondelijk. We ondergaan het hier dus met een lach en een glimlach want het land is te mooi en de mensen te aardig om te gaan zitten kniezen.

Cordoba - Argentinië

Gisteren hebben we Ushuaia achter ons gelaten en het vliegtuig naar Cordoba genomen. De vlucht duurde toch nog bijna 4 uur. De afstand is dus best wel enorm te noemen en dat is niet het enige!!! De temperatuur is hier 30 graden hoger!!!! In Ushuaia was het ijzig koud en rond de 0 graden, hier in Cordoba is het warm en rond de 30 graden. We hebben wederom een Airbnb en wel op een hele mooie plek weer. We zitten in een soort hofje  met nog zes woningen. Je komt binnen op onze prive binnenplaats en dan een huisje op de begane grond met een slaapkamer, badkamer en woonkamer/keuken. En dat alles op vier blokken, zo'n 10 minuten lopen van het historische centrum. Alles in de buurt, zelfs de supermarkt en een winkeltje met heerlijk verse empenadas. 

Wat doe je als eerste als je weer in de warmte bent ...... juist een terrasje pikken want dat was in Patagonië echt uitgesloten. We hebben heerlijk gegeten en gedronken in de warmte en mensen gekeken. Op de weg terug boodschappen gedaan en ja hoor een empenada gekocht voor het ontbijt. 

Vanmorgen bewolkt en regen, dus niet al te veel haast buiten te komen. Een uurtje wachten en de lucht werd weer hel blauw en de temperatuur liep op. Na het ontbijt, de empenade van de buurvrouw zal ik maar zeggen, de stad in. Deze stad is als het ware het centrum van de kolonisering die vanuit Boliva en Paraguay begon. Samen met de kolonisator kwam uiteraard de kerk mee, in dit geval de Jezuïeten. De koloniale bestuursgebouwen (degene die er nog zijn) zijn mooi maar wat de Jezuïeten bouwden overtreft dit. Geen wonder dat zo'n beetje alle gebouwen van de Jezuïeten op de UNESCO Wereld erfgoedlijst staan, werkelijk alles is prachtig. Zo even weer in de stad is best wel lekker. De warmte werkt mee maar ook de terrassen en de drukte om je heen. Er is nog zoveel meertezien, maar dat is voor morgen en vanaf zaterdag hebben we weer een auto en gaan we rondtrekken.  Ja hoor we hebben foto's, die volgen!

Ushuaia - Patagonië

Allereerst dank voor alle commentaren. We lezen ze en zien dat jullie onze verhalen en foto's waarderen.

Okay dan Ushuaia, Tierra del Fuego, Patagonië ....... einde van de wereld. Hoewel Antarctica toch nog zo'n 700 km zuidelijker ligt voelt Ushuaia best wel een beetje als het einde van de wereld. Misschien wel een beetje veel eigenlijk.

We zijn hier gisteren na een vlucht, die voorspoedig verliep, vanuit een met zon overgoten El Calafate aangekomen in Fin del Mundo; ijskoud, harde wind, sneeuw, regen, slecht zicht kortom ..... volledig wat we verwacht hadden en nog een beetje meer . Hoe je ook tracht je een voorstelling te maken van dit oord, het gaat niet lukken gaan! Hoewel het alle weertypen heeft waarmee we niets hebben, klopt het hier gewoon, ja zelfs die bevroren aanvoelende vinger horen erbij.

Onze Airbnb hebben we uitgezocht op het uitzicht over het Beagle kanaal en ligt schitterend op een berghelling de stad overziend. Zo is de beschrijving en zo is ook echt het uitzicht ....... dat is, als je zicht hebt . Gisteren hebben we vast kunnen stellen dat er aan de overkant besneeuwde toppen te zien zijn maar vandaag zien we gedeeltelijk het kanaal maar geen overkant. Overigens is het een natuurlijke doorgang tussen twee stukken land en enkele honderden km breed dus niet zo smalletjes.

Tierra del Fuego oftewel Vuurland??? De naam komt van de vele vuren die de eerste Europeanen vanaf hun schepen zagen branden. Niet heel gek als je bedenkt dat de bergen waar wij ons in Ushuaia tussen bevinden de buffer vormen voor het achterland waar het veel droger is, Veel zonuren maken het achterland droog en makkelijk ontvlambaar. Momenteel is de hoogste waarschuwingscode van kracht en open vuur streng verboden.

Vandaag zijn we de koude ontsnapt en via de Garibaldi kloof het achterland in gereden. Wat een tocht! Immens hoge bergen met besneeuwde scherpe toppen en schitterende valleien met daarin meanderende stroompjes en riviertjes. De kloof was koud en nat maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn ook gewoon de auto uit geweest om rond te kijken en foto's te maken, het is gewoon te mooi om rustig bij te blijven zitten.

Toen we de kloof uit kwamen veranderde het weer. Stel je voor, we reden ongeveer een uur in koud en slecht weer en je komt aan het einde van een kloof en kijkt uit op een meer dat uiteindelijk zo'n 200 km breed is en de zon schijnt er. Echt van het ene op het andere moment veranderde het weer toen we beneden bij het meer kwamen. We zijn de hele dag aan die kant van de bergen gebleven en zagen een totaal ander Tierra del Fuego dan bij Ushuaia. Het was er winderig, zonnig soms met heel veel bossen, soms volkomen zonder en slechts grasland en ook dook de Atlantische kust ineens op. Een vos vond ons wel erg interessant en hield ons goed in de gaten bij het oversteken van de weg en ook de vele Alpacas vormen een levend onderdeel van de dag. Eigenlijk hebben we bijna heel Vuurland gereden en bekeken want zo groot is deze provincie niet.

Het is nu 22.45 uur en we kunnen nog steeds naar buiten kijken en onderscheiden wat daar is. De nachten duren hier momenteel ongeveer 5 uur.

Nationaal park Los Glaciares Patagonië

Toch wel een hoogtepunt te noemen en een park dat met opzet in onze reis is opgenomen is het nationaal park Los Glaciares. Het meer waar wij op uit kijken, lago Argentino, is deels een onderdeel van het park. Een enorme bijdrage aan het vullen van dit meer leveren de gletsjers waaronder de Perito Moreno gletsjer en de Upsala gletsjer (naast nog 46 andere gletsjers). Hoewel wij aan dit meer overnachten, liggen deze gletsjers hier zo'n 70 km vandaan in het hart van het Nationaal Park.

De weg naar het park is de hoofdweg door deze provincie en goed te rijden. Eindeloos lang en omgeven door, aan de ene kant de uitgesleten hoogvlakte en aan de andere kant de Andes met zijn enorme witte pieken. Pas in de buurt van het park gaat de weg omhoog de bergen in. We hadden tot nu toe niet echt met bossen begroeide bergen gezien, maar hier staan ineens veel naaldbomen en enorm veel bloeiende struiken. Al slingerend langs het meer zie je ineens een enkel ijsbergje langs glijden en later nog eens één. Het water ziet er steeds kouder uit en is een soort van melkwit in plaats van het blauwe dat we tot nu toe steeds zagen. Ondanks de zon heeft het iets koels en je beseft dat je in dat water niet zou kunnen zwemmen. Als je dan hoog genoeg bent zie je ineens iets groots, iets wits, iets schitteren en je weet ..... daar is ie, de Perito Moreno gletsjer. Inderdaad ..... maar dan ben je nog wel een halfuur bezig om er ook echt te komen. Zo af en toe een glimp en dat is het ..... tot dat je ineens oog in oog met iets overweldigend moois staat. De Perito Moreno gletsjer is van een overweldigende pracht en ijskoud.

De gletsjer is uitstekend te bezoeken door de schitterende board walk die er tegenover ligt. Je start volledig boven de gletsjer en al lopend daal je af om uiteindelijk tegen een gletsjer aan de kijken die 70 meter boven je uitsteekt!! Een heel flatgebouw sta je naar te kijken en dat is allemaal ijs!!!!!. De kleuren zijn spectaculair, wit maar ook hel- en donker blauw. Zo af en toe breekt een stuk onder kabaal af, een echt groot stuk hebben we niet zien vallen. De hele gletsjer lijkt overigens te leven want er komen constant geluiden uit, alsof het bijna bezwijkt onder zijn eigen gewicht. Het is mooi om te weten dat je naar het einde van een cyclus staat te kijken. Dit ijs staat op het punt weer water te worden, vervolgens te verdampen en als neerslag weer aan het begin van de gletsjer aan te sluiten om vervolgens een groot aantal jaren onderdeel van de gletsjer te zijn enz enz.

We hadden een heerlijk dag die we konden afsluiten in de tuin, het was inmiddels 20 graden, harde wind en veel zon.

El Calafate - Patagonië

Calafate is een plant met eetbare bessen en dus de naamgever van de plaats waar we nu zijn. We hebben een Airbnb buiten het dorp en kijken uit over het meer en enkele besneeuwde toppen van de Andes. Van de bessen maken ze hier uiteraard jam maar ook ijs en ja dat ijs ga ik zeker uitproberen.

De dag is met name bewolkt geweest maar ook wel enige zonnige momenten. Niet koud, weinig wind en dus eigenlijk goed weer voor buitenactiviteiten. Dit is de beschrijving van het ochtend weer! Voor de middag voeg ik even toe dat er heel veel wind kwam en dat onze vingers en oren er bijna afvroren! Nee, geen sneeuw maar wel een snijdende ijskoude wind die aangevoerd werd over de gletsjers.

Door een groot reclameboord op de luchthaven ontdekten we een outdoor activiteiten aanbieder die off the beaten track met een 4wheel drive twee tours aanbood. Nog dezelfde avond ben ik gaan appen om te kijken of we die twee konden combineren. We hebben een auto maar geen 4wheel drive en om de bergen in te gaan is dat toch wel erg handig.

In de ochtend zijn we met een gids en een groepje Argentijnen een Native Patagonia tocht gaan maken. Veel informatie ontvangen over de bijna uitgemoorde indianenstam die hier voorkwam en eigenlijk de Spanjaarden zeer vriendelijk ontving. In eerste instantie werd er ook gewoon samen geleefd en maakte de Indianen de Spanjaarden wegwijs in hoe het hier werkt. Aangezien dit volk van o.a. de jacht leefde en schapen best wel makkelijk prooi zijn, gingen ze ook op jacht achter de schapen. Dat vonden de Spanjaarden minder leuk en vormde de aanleiding het volk uit te moorden. Er zijn er maar weinig ontsnapt, slecht een klein deel van dit volk leeft nog net buiten het dorp. Spreekt en schrijft Spaans, gaat naar school en is werkzaam in beroepen die ze hiervoor niet kende. Door de integratie in het Spaanse is er veel verloren gegaan aan kennis en pas nu (kennelijk iets dat overal ter wereld aan de gang is) kan met behulp van verborgen verhalen een beeld ontstaan van hoe het leven hier geweest is. Er is geen geschreven taal bekend, wel zijn er rotstekeningen. Die rotstekeningen hebben we bezocht en de verhalen erbij (interpretaties genoemd) gehoord. Men heeft het hier bewust over interpretaties omdat er weinig bekend is, wel is er veel onderzoek aan de gang en is men bezig te dateren en zo de ontstaansgeschiedenis van het gebied te beschrijven. Heel erg leerzaam en bijzonder om te horen hoe mensen hier leefde. Het is uiteraard het verhaal van leven en dood. De plekken die we bezochten lagen allemaal schitterend. Heel spectaculair aan de rand van het meer en verborgen voor het oog. En als slagroom op het taartje ..... een Condor die laag overvloog! De ochtend hebben we afgesloten met een lunch typisch voor deze streek (lam stew in brood). Natuurlijk kwam Maxima langs en natuurlijk kennen ze haar allemaal. De beschrijving die we kregen: een dochter van een zeer oude rijke familie, de toon waarop dit kwam was niet echt vriendelijk. Er volgde dan ook dat ze haar niet terug hoefde, we mochten haar vooral houden.

In de middag zijn we op fotosafari geweest. Die bergen en vergezichten, waanzinnig! Door beken, over keien, dirt roads en om je heen die overweldigende bergen. We zitten hier tegenover de Andes en kijken dus richting Chili. De bergen aan deze kant zijn eigenlijk overblijfselen van gletsjers die hier in de ijstijd lagen en zich langzaam richting de bekkens begaven en onderweg alles wat ze tegen kwamen meesleepte en uitholde. Zo ontstonden diepe ravijnen en lijkt het nu alsof er bergen zijn maar in tegenstelling tot de Andes is dit uitgesleten gebied en is de Andes ontstaan door de tektonische platen die gebotst zijn. Natuurlijk kwamen we beesten tegen allereerst veel koeien en als tweede veel wilde paarden. Ook een aantal vogels en uiteraard (alsof het heel normaal is) vlogen er Condors. Wat zijn dat een mooie vogels, wel lastig te fotograferen overigens. Hoewel ze dichtbij lijken is de afstand nog altijd fors. Was het aan het begin van de tocht aangenaam weer, hoe hoger we kwamen des te meer wind er kwam en des te kouder het werd. Ik had vier lagen aan en nog hadden we het idee dat onze vingers en oren bevroren en hadden we het ijskoud. Uiteindelijk kregen we ook nog heel veel Alpaca's, een lama te zien. MAAR als klap op de vuurpijl vlogen er ineens een stuk of zes Condors boven ons en gingen ze in glijvlucht van de ene kant van het dal naar de andere kant. En op een paar honderd meter bleken er twee op de grond te zitten. Onze gids leek klaar te komen. Hij had ze nog nooit zo rustig zien zitten. Uiteraard zijn we de richting op gelopen en tot op zo'n tien meter gekomen voordat ze het luchtruim kozen. Een ultieme ervaring moet ik eerlijk bekennen.

Uiteindelijk hield zelfs deze weg op en konden we niet verder. En dan... ... hoe beschrijf je een uitzicht van eindeloosheid, een uitzicht van desolate heuvels, bergen en valleien, hoe beschrijf je de stilte en het gegier van de ijzige wind die door alle kleding snijdt. Er was een tamelijk recent graf van een native, je vraagt je af met welk verhaal deze keuze is gemaakt. Deze tocht is ervaren en tot je nemen.
De dag sloten we af met een maaltijd op een Estancia (boerderij). De terugweg van even spectaculair. Wat een ervaring.

Weeralarm!

Wat is dat toch met dat weer. Eerst die rare vlucht naar Buenos Aires en nu een weeralarm! Gisteren las ik ergens iets over slecht weer op komst en dat het vliegverkeer er hinder van zou ondervinden. Ik heb er niet heel veel aandacht aan besteed. Vanochtend aan het ontbijt galmde de tv (ja ja het is hier net Spanje, alles staat op ieder moment van de dag aan, en hard aan , en dan ook nog door elkaar) dat er een weeralarm was afgegeven. Mars en ik kijken elkaar aan zo van; vliegen wij vandaag? Ja wij moesten ons verplaatsen. Aan het einde van de vakantie zitten we nog een aantal dagen In Buenos Aires maar voor nu hadden we slechts twee dagen geboekt.

Vandaag is de vlucht naar El Calafate dat in Patagonië ligt. Vanochtend vroeg leek de dag nog aardig te beginnen maar aan het ontbijt bleek het wederom te hozen. Naast veel water, harde wind en dus dat weeralarm. Mars had gisteren het inchecken online gedaan dus dat was rond. We zouden om 11.35 uur vliegen. Wij op tijd naar de luchthaven voor het geval het erg druk zou zijn met nu reeds gestrande reizigers. Dit bleek niet het geval maar wel begaf de computer van de grondstewardess het en wilde dit apparaat ook niets meer voor haar of ons betekenen. We werden doorgeschoven naar een ander en deze wist ons keurig in te checken. De luchthaven ligt aan zee en de koppen op het water kwamen overeen met die van ons eerdere avontuur dus enigszins sceptisch over onze vlucht waren we wel.

Wonderwel ging de boarding op tijd en zaten we ook op tijd in het vliegtuig, geen centje pijn dus ........ Nou wel dus! We zaten nog niet of de captain vertelde dat de toren al het vliegverkeer had stil gelegd boven heel Buenos Aires vanwege het slechte weer. We moesten aan boord blijven en verdere mededelingen afwachten. Na ongeveer 45 minuten mochten we vertrekken dus dit leek snel opgelost. Het eerst volgende uur zaten we strak in de riemen ...... het was wederom een bumpy ride met veel zijwind en luchtzakken. Het went enorm want Mars zat heerlijk te lezen en ik had heerlijk mijn ogen dicht. Na een uur werd het rustiger maar na een poosje begon het weer bumpy te worden. Ook hier in Patagonië is het enorm winderig en dus was de landing ...... inderdaad bumpy.

Het aanvliegen was enorm spectaculair. De besneeuwde toppen van de Andes. Bevroren rivieren, steppe landschap met enorm veel tinten bruin, knal blauwe gletsjer meren en als topping op dit gebakje was er een kleur spektakel in de lucht. De lucht veranderde ineens in violet, paarsachtig rode tinten en niet vaag maar enorm duidelijk. Het was adembenemend mooi.

We hebben hier een Airbnb. Een hutje dat echt basic is, maar alles is er. De tuin is schitterend (de reden waarom ik ervoor gekozen heb overigens) vol met lupines, echt een overdaad. We kijken uit op het Lago Argentino, een gletsjer meer dat ook alle tinten blauw heeft maar ook een mooie kustlijn. Kortom het avontuur zet zich voort en we love every moment of it.

Don't cry for me Argentina

Een dag in Buenos Aires, een heerlijke dag! BA is een echt Spaanse stad. Enorme Avenidas en kolossale monstrueuze gebouwen uit 1850 tot ongeveer 1930. Juweeltjes zitten er tussen, dat is zeker, Voor oudheid moet je hier niet zijn tenzij in een museum. In 1 dag de stad van 3 miljoen zien is ook niet te doen natuurlijk. Ons hotel zit in de wijk San Telmo. Deze wijk is het centrum met het Plaza de Mayo (dwaze moeders), de kathedraal en de regeringsgebouwen. De wijk Ricoleta ligt op loopafstand. Uiteraard zijn we naar de Obelisk gelopen en het teatro Colon. Mooi maar wat vooral heerlijk was, was een dag lang lopen door een stad die leeft waar ineens plaatjes/pareltjes van art deco gebouwen om de hoek te voorschijn komen en een stad waar leven is. Mijn God wat een kabaal maken die Argentijnen. Onze belangrijkste doel vandaag was uiteraard de necropolis Recoleta. De necropolis is het best te omschrijven als een stad binnen een stad met heel veel doden maar evenzoveel levenden die allemaal voor dat ene graf komen, de familie Duarte oftewel Evita Peron. De begraafplaats heeft de meest mooie grafhuizen en geven een mooi beeld van verschillende bouwstijlen. De rest van de dag zijn we al lopende door heel oude centrum gegaan, de stappenteller van Mars gaf er meer dan 10.000 aan. Het weer hielp enorm, zonnig en tussen de 25 en 30 graden.