San Juan

San Juan, een heerlijk hotel wel lastig te vinden, een enorme kamer met een heerlijk bed, keuken, badkamer, mooie tuin en zwembad. De eerste kolibrie hing gisteravond al in de hibiscus en vanochtend toen we zaten te ontbijten weer. Te laat met fototoestel en bovendien zijn die krengen razendsnel. Gewoon genieten en kijken is ook leuk, dan maar geen foto. Gisteren hadden we al ontdekt dat de keuken hier niet slecht is en we kunnen alles op het terras van onze kamer krijgen ….. wat wil een mens nog meer.

Vanochtend even San Juan in. Een niet zo bezienswaardige stad. We wisten het toen we er liepen. De stad is in een aardbeving verwoest en Perron heeft zich nogal ingezet voor de wederopbouw. Het is een wijnstad, dat weer wel. Bezienswaardigheden zijn er dus nauwelijks maar wel weer in de omgeving zo wist Tourist Information ons te vertellen.

We hebben een folder met een aantal routes gekregen en van die routes hebben we er 1 nog niet gedaan, de rest hebben we in de afgelopen dagen gereden en ook gisteren het park bezocht. Die ene route is uiterst mooi. Zo’n 150 km westelijk ligt Chili en voor die grens begint aan de Argentijnse kant het hooggebergte zo vanaf 5500 meter. Wij hadden het plan om de 6000 meter route te doen aangezien we al de hele vakantie op hoogte doorbrengen en we dus waarschijnlijk minder kans op hoogteziekte hebben. Op die route ligt o.a. de hoogste berg van Amerika zo’n 6960 meter. Dit mag je niet in je eentje doen, je gaat met 4wd en in een groep. We hadden besloten dit niet te doen omdat je dan toch weer moet slingeren naar het beginpunt en op deze wegen ben je dan gewoon minimaal een dag maar waarschijnlijk langer bezig en je moet ook terug. We hebben al zoveel moois gezien en niet alles is mogelijk. Nu is hier dus een nieuwe mogelijkheid maar ook die gaan we niet meer doen. Het is dan “slechts” 8 uur rijden maar die slechts is nu gewoon te veel. We kiezen ervoor morgen lekker een boekje te pakken en wellicht nog iets anders te doen maar even niets spectaculairs. Dat bewaren we tot de volgende keer.

Na morgen verplaatsen we ons richting Cordoba waar we begonnen aan deze autotocht. Er liggen een aantal bezienswaardigheden op de route. Zowel kwa natuur als cultuur. We willen er nog een aantal doen, welke zien we wel onderweg. De 8e januari vliegen we vanuit Cordoba naar Buenos Aires en dan hebben we daar nog vier dagen. Buenos Aires hebben we aan het begin maar 1 dag bezocht.

Ischigualasto

We verlaten onze posada met tranen in de ogen …. niet dus en gaan tanken. Hoezo tanken, die gaat pas om 10.30 uur open op een doordeweekse dag en de eerstvolgende mogelijkheid is 88 km verderop of 180 km terug. Okay uurtje wachten of het park dan toch maar niet bezoeken? Niet bezoeken besluiten we …. om vijf kilometer verder te besluiten toch maar terug te rijden en te wachten. Het park is de reden dat we deze route genomen hebben en in de posada zijn gebleven dus WACHTEN. Nee hoor, blijkt het tankstation ineens open, okay ze hebben geen superbenzine die is uitverkocht. Maar er is wel super super super ….. vol gooien die hap!

Onderweg zien we ineens een soort knabbel en babbel op de weg springen. Twee hamsters die met elkaar aan het spelen zijn, elkaar eten willen, een mannetje en een vrouwtje - de ene wil wat en de ander niet - we konden het ze niet vragen wat opwinding teweeg bracht. Ze zagen ons en het springen veranderde in vluchten.

Bij het park Ischigualasto bleek 1 auto te staan van andere toeristen. Je krijgt vreemde gedachten, maar nee we konden kaartjes kopen en kregen te horen dat we in konvooi met een ranger door het park zouden gaan. We hadden nu eerst de tijd het bijbehorende museum te bekijken, dino’s en dergelijke. We hebben daar niet zoveel mee maar altijd leuk om even te kijken en daarna aan de koffie in het restaurant. Er stond een uitstekende display en verduidelijking maar …. het kan me niet zo boeien. Geschiedenis begint voor mij later zal ik maar zeggen. De plaatjes die we al een aantal keren hadden gezien van dit park ….we kwamen om dat in het echie te zien.

Enfin om 11.15 uur mochten we aansluiten achter de ranger en bleken er toch nog 16 auto’s te zijn. We daalden in konvooi af de woestijn in tussen twee bergketens. Formaties die we nog niet hadden gezien, kleuren die hier toch weer anders waren, droogte die nog erger was dan wat we al gezien hadden (ja ja het bleek nog droger te kunnen) maar vooral toch weer die enorme leegte en stilte. Buiten wij in konvooi geen kip te bekennen maar wel allerlei enorme rotsformaties. We hebben ons drie uur hieraan kunnen vergapen en ja er was uitleg …. in het Spaans …. over dino’s …… heerlijk als je kan opgaan in niet begrijpen en je eigen gang kunt gaan. Iedereen eerst braaf luisteren en wij direct bij iedere stop op pad om een enorm rustige wandeling te hebben en foto’s te kunnen maken.

Rond 14.30 uur zijn verlieten we het park en zijn we richting San Juan, de hoofdstad van de provincie San Juan gereden. We hadden de avond ervoor een hotel met zwembad geboekt voor drie nachten. We kunnen onmogelijk alles zien en hebben al zoveel gezien. Een paar dagen niets is ook heerlijk!

Vuurwerk en San Jose de Jachal

Er was vuurwerk vannacht want ik ben wakker geworden maar dat was wel heel ver weg voor mijn gevoel. Niet dus, zelfs in de tuin was vuurwerk en zaten de Argentijnen bij elkaar. Wij waren kennelijk zo moe van de rit dat we in een diepe slaap zijn weggezakt. 

In heel San Augustin hebben we 1 winkel open gezien, de supermercado, en dat was wel prettig. Enige voorraad konden we wel gebruiken. 

We hadden wat gelezen in de lonely planet en wat andere lectuur en kwamen er achter dat vanuit San Augustin een mooie route te rijden was richting San Jose de Jachal. Volgens de boeken kreeg deze route te weinig erkenning. Wel dat bleek zo te zijn! Wat een spectaculaire rit werd dit weer. De eerste 70 km was een uiterst doorsnee weg maar daarna begon de weg te slingeren en veranderde het landschap in eerst bergen met begroeiing, daarna mindering van begroeiing, rechte wegen werden slingerwegen en er waren ineens tunnels!! De meeste toegankelijk voor beide richtingen tegelijk maar niet alle. Uiteindelijk komt je dan weer op zo? hoogvlakte waar ditmaal zelfs een riviertje doorheen liep. Het stoffige bleek uit de vele wervelwinden waarmee bruin/rood zand de lucht in werd getild.

Aan het einde van die hoogvlakte passeerden we het riviertje dat hier een aardige stroom was geworden. De klim naar boven bleek een heerlijke slinger die we al toeterend hebben genomen. Echt op sommige plekken konden geen twee auto’s elkaar passeren. 

En dan kom je boven en zie je volgende hoogvlakte maar dit keer met een enorm meer! Meteen duidelijk waar het riviertje vandaan kwam dus. Ook deze afdaling was weer spectaculair. Al toeterend naar beneden en de vallei in. Ook in San Jose de Jachal bleek alles dicht behalve het tankstation (gelukkig). Het was er een hele happening, alsof iedereen ineens MOEST tanken en een lange rit ging maken. Wij vermoeden dat dit het enige uitje was dat ze konden verzinnen.

We hebben dezelfde weg terug genomen, dat was simpelweg de makkelijkste optie. En dan neem je dezelfde weg en zie je toch weer andere dingen zoals o.a. alpaca’s en zoals iedere dag condors. Het blijft mooi die natuur.

Gesloten voor de feestdagen

En dan is het ineens 31 december. Vandaag rijden we van Tucuman naar San Agustin de Valle Fertil in de Provincie San Juan. We willen door naar Mendoza maar onderweg is er een Provinciaal park dat op de Unesco World Heritage List staat en dat er erg mooi uitziet. Dat willen we dus niet missen.

We hebben de tijd dus rijden we in rustig tempo, bijna alles is hier 2 baans overigens en dat met of zonder asfalt of ergens er tussen in. Onderweg tanken en ergens iets drinken dus de auto geparkeerd, gewoon op een parkeerplaats. Bij terugkomst, of liever toen we al zaten, keken we elkaar aan ……. zat die barst al in de voorruit??? Niet dus! Geen idee, hitte en airco zou een mogelijkheid kunnen zijn, steenslag (dat hebben we best wel gehad) en daardoor een zwakke plek. Het is, we kunnen verder en doen dat ook gewoon.

Het Provinciaal park Ischiagualasto ligt min of meer op de route en we waren er al ergens in de middag. Het was er wel heel erg stil, slecht 1 andere auto oh ja en een vosje. Wij naar de kaartverkoop ….. gesloten. Toilet wel open en ook het restaurantje. Wat bleek het park was gesloten op oudjaarsdag enne ….. ja hoor ook op nieuwjaarsdag. Die laatste hadden we al bedacht, maar op oudjaarsdag dus niet.

Niets aan te doen, dan maar door naar de posada. Ik zal er niet veel over schrijven maar we hadden geen geluk. Enfin voor twee dagen ons thuis, zitje buiten en mooi weer dat dan weer wel.

Uiteraard hadden we een probleempje want nu beide dagen het park gesloten bleek te zijn was onze stop in deze posada eigenlijk voor niets en dat was niet de bedoeling. Het Park was nu juist onze keuze. Enfin uiteindelijk hebben we besloten dit park op de vertrekdag te plannen.

Parende Lama's

Na het ontbijt en uitgebreid afscheid nemen zijn we in de auto gestapt voor een rit naar San Miguel de Ticoman of liever naar een dorpje in de buurt waar we voor 4 nachten een huis met zwembad hebben via Airbnb. Lules om precies te zijn Aan de Provinciale weg 321.

De weg voerde ons door met name wijnbouwgebied. Rijen, eindeloze rijen druivenranken. Onderweg lagen de ruïnes van een Inca dorp en dat zouden we bezoek, We zaten allebei best nog wel vol van alle indrukken en hoe meer we dit dorp naderde hoe minder interesse om hiervoor om te rijden, want iets omrijden was wel noodzakelijk. We besloten het net te doen en door te rijden. We hadden dat nog niet besloten of we kwamen een schitterend museum tegen waar de historie van de oorspronkelijke bewoners van dit gebied volledig uitgelegd werd. Het bleek zelfs in onze Lonely planet te staan. Wij naar binnen en hier heerlijk rond gekeken. Daarna via Tafi del Valle doorsteken naar de ander kant van de bergen. Een schitterende tocht waarbij we weer aardig op hoogte kwamen en waar we zelfs Lama’s tegen kwamen. Het leuk was dat er een soort winkeltje langs de weg lag waar de eigenaars Lama’s als huisdieren of toeristische trekpleister of als lastdier of wie weet wat hadden. Mama Lama had net een jong dat aan een touw lag en zowel moeder als vader lama lagen natuurlijk in de buurt van dat jong. Maar ja er zijn natuurlijk ook nog wilde Lama’s en laten die nu net langskomen. Die wilde Lama’s handelen toch even iets anders dan de niet wilde en een groot mannetje had wel interesse in de moeder van het jong. Alles in positie en hop er op! De eigenaar ging door het lint en begon de wilde Lama te slaan en te schoppen maar die wilde niet wijken. Na een tijd ging de eigenaar een bezem halen en begon de wilde Lama aardig hard te slaan. Wij vonden het een beetje ver gaan eerlijk gezegd. Lama’s hebben een behoorlijk sterke wil en kunnen een zeer naar karakter hebben dus dit kon in potentie op best iets uitdraaien. De wilde Lama besloot dat de wip toch niet meer zo geslaagd was en koos het hazenpad MET opgeheven hoofd overigens. De afdaling na Tafi del Valle was van een heel ander schoonheid dan tot nu toe. Deze kant van de bergen bleken (sub) tropisch en dus een vochtig klimaat met veel bomen en planten in de bomen en ook heel veel planten die wij kamerplanten noemen. Ook de bloemenpracht was anders en erg mooi. Hierna was het nog een kleine rit en als snel waren we op de Ruta 321 naar Lules.

Tja de ruta 321, zonder nummer??? WIj dus een keer heen en weer op deze weg en zoek naar de borden met de naam van het huis maar niets te vinden. Internet is slecht hier maar bellen moet kunnen en van deze eigenaar hadden we een nummer, dus ……. inderdaad bellen. Ik bel en in gesprek, wij nog wat verder gekeken en na een tijdje probeer ik het opnieuw ….. ze neemt op. Ik zeg wie ik ben en dat ik via Airbnb de huurder ben en ze herkent mijn naam en ja ik vraag en op welk nummer moet ik nu zijn als antwoord krijg ik “I do not speak English” lekker dan. Iedereen leert hier Engels op school en deze mevrouw zal tussen de 20 en 30 zijn dus no way dat ze helemaal niets zou weten. Dit schiet mij best wel verkeerd omdat we tot nu toe in alle gesprekken heel vaak met handen en voeten, Spaans en Engels toch konden converseren. Sommige spreken overigens heel goed Engels. Wij proberen zoveel mogelijk Spaanse woorden in onze zinnen te stoppen en mijn eigen taal is natuurlijk ook geen Engels maar Nederlands. Ik bedoel probeer elkaar halverwege tegemoet te komen. Dus ik herhaal mijn vraag en voel me verstrakken zo van “jij geen Engels ik geen Spaans” maar goed daar schiet je weinig mee op dus ik geef keurig aan in het Spaans waar we staan op dat moment ……. ze verbreekt het contact!!!! Ik bel terug en krijg in gesprek, na vijf minuten hetzelfde. Wij nogmaals rijden om te kijken of we toch niet iets over het hoofd zien. Na een kwartier probeer ik het weer en neemt ze op. Krijg ik ineens een volzin in het Engels dat de route in de beschrijving staat en dat klopt Ruta 321 Lule maar ja waar op die Ruta???? Ik kom niet verder met haar en eerlijk is eerlijk ik was haar attitude meer dan zat. Enige inspanning mag ik toch wel verwachten. Hoe wil je met me converseren als we wel het pand kunnen vinden. Verhuren via Airbnb is niet alleen vangen het is ook gastvrouw of gastheerschap. Dit is onze 5e Airbnb en de 4 voorgaande waren allemaal gastvrij en behulpzaam en soms echt niet makkelijk met de taal maar als je beide je best doet ….!

Aangezien ik geen zin heb me te verliezen in deze situatie besluiten we door te rijden naar wat eigenlijk onze volgende bestemming zou moeten zijn San Fernando de Valle de Catamarca. Dit was nog een tocht van 2 uur maar op de een of andere manier hebben we die zeer ontspannen volbracht en bleek deze ook nog eens enorm mooi te zijn.

In de Lonely Planet stonden wat hotels en we zijn rechtstreeks naar een hotel met zwembad gereden omdat we hier twee nachten willen zijn. We konden een kamer krijgen en dus zitten we hier nu. Een kamer aan de voorkant met uitzicht op de bergen en twee tellen lopen van het plein met de kathedraal, dus midden in het centrum.

Vannacht heerlijk geslapen en nu …. zitten we foto’s uit te zoeken en verhalen te schrijven. Het weer is totaal omgeslagen. Zeer donkere luchten en inderdaad er is heel wat regen gevallen voorafgegaan door een zandstorm overigens. De natuur laat ons werkelijk alle mogelijkheden zien.

Geen probleem we vermaken ons nog steeds uitstekend en morgen verplaatsen we ons weer.

De verzengende hitte.

In de hostal in San Carlos bleek het ontbijt niet minder dan in de Finca. Vers gebakken brood en heerlijke smeersels, lekkere koffie en een vriendelijke eigenaresse die dat allemaal voor ons klaar maakte. Heerlijk gesprekken met handen en voeten en zie daar ook hier was alles weer ecologisch. Zowel bij de Finca als deze hostal was dit niet in de advertenties opgenomen dus een geweldige verrassing.

Uiteraard de vraag wat we gingen doen. Wel er was nog een stuk van de route die we wilde rijden dus dat vertelde we …… moeilijk gezicht ….. en overleg met manlief. Het was nog wel drie uur rijden heen en dan weer drie uur terug, onverharde weg …… als we dan al gingen …. water mee en voldoende benzine. Natuurlijk hadden we dit zelf ook al bedacht en ze glunderden toen we de flessen met water tevoorschijn haalden. Okay ze waren er van overtuigd dat we ons rekenschap hadden gegeven van hetgeen we gingen doen en met een brede lach werden we uitgezwaaid.

De tocht ging over Ruta 40 van San Carlos naar Los Molinos over een onverharde weg. De ruigheid die we hier te zien kregen overviel ons en maakte dat we ons enorm klein gingen voelen, Het landschap was woestijnachtig, weinig tot geen planten en bomen, veel zand en enorme puntige opstaande rotspartijen. Als je zou zeggen hier is de maanlanding in scene gezet, zou je het geloven. Het was zo ongelofelijk ruig terrein dat je bijna niet zou zeggen dat er in de nabijheid en zelfs in deze Quebrada mensen wonen. Er zijn enkele dorpjes van een paar tot 10 huisjes met ieder zo hun kerkje en heel veel kruizen langs de weg. Die kruizen staan overigens door heel Argentinië. Hardrijden en onverantwoorde risico’s is hier iets wat de Argentijn eigen is. Argentijnse vrouwen gillen allemaal dat Argentijnen enorm slechte rijders zijn en inderdaad er is een kern. Roekeloos inhalen is hier schering en inslag, een bumper is om aan te kleven en de mentaliteit als IK eraan kom ga jij opzij.

Hoe verder we kwamen hoe minder breed de weg en de doorgangen tussen de rotsen in. Uiteindelijk bereikten we Los Molinos en dit bleek in tegenstelling tot Cachi een enorm saai dorp ……… behalve er stond een enorm mooi gebouw, in het koloniale tijdperk al een plek om te overnachten en nu een mooi hotel volledig in koloniale stijl dus. De binnenplaats bood plaats aan het restaurant en wij hadden best wel trek. We zijn hier gaan zitten en hebben echt formidabel gegeten zelfs de toetjes (en die nemen we eigenlijk niet zo vaak) waren perfect.

Tja en dan komt die terugweg weer om de hoek kijken. Je zou zeggen je hebt het allemaal wel gezien maar nee hoor, ook nu weer die middag lichtval die alles een ander tintje gaf en je eigen blikveld dat alles vanuit een ander hoek zag. Het aantal foto’s in de middag was gelijk aan het aantal die morgen. Laat in de middag kwamen we weer aan bij de hostal en en zijn we in de tuin gaan zitten om heerlijk na te genieten.

Maar wij hebben toch geen amfibievoertuig?

Een heerlijk rustig begin van deze dag, wakker worden met allerlei vogelgeluiden vanuit de tuin van de Finca. Meteen onder de douche en naar buiten.

We hadden al gehoord dat er veel vogels voorkwamen in het gebied en dat wilde we niet missen en zeker niet de kans op een kolibrie. Okay het duurde even maar ineens was er daar een kolibrie, natuurlijk fladder fladder fladder en weg, geen foto maar wel gezien. We hebben nog een tijdje gezeten en een aantal vogels voorbij zien vliegen.

Het ontbijt was een voortzetting van de vorige dag, heerlijk zitten kletsen met de eigenaars en samen ontbeten. Vers gebakken brood, cake, gebakken eieren op welke manier dan ook en heerlijk huisgemaakt jam waaronder jam van de Coyote vrucht. Maar ik had laten vallen erg van dulche de leche te houden en ja die stond ook op tafel. Na het ontbijt was het tijd om te vertrekken maar eerst nog een vogel spotten. Tegenover de oprit naar de Finca was een veld waar velduilen nesten en ja hoor een stuk of twaalf, sommige in een boom andere op een paal maar ook enkele op de kuil die ze als hun nest beschouwen. Schitterende plaatjes kunnen schieten. Daarna toch echt op weg en nu de ander kant op richting Ruta 68. De eerste 70 km waren saai wel konden we een d-tour maken richting een enorm meer dat de zoetwatervoorziening van de streek is. Het is een natuurlijk meer van immense omvang. Er is natuurlijk ook daar een toeristenindustrie maar dan vooral voor Argentijnen die daar komen vissen en soms varen.

De voortzetting van Ruta 68 brengt je naar de Quebrada de las Conchas en, sorry daar ga ik weer, een gebied van een ongekende schoonheid. De kleuren van de rotspartijen, de manier waarop de aardplaten naar boven zijn geduwd, de vergezichten, weer die geuren en kleuren …. je kijkt je ogen uit en blijf in opperste verbazing kijken. In deze Quebrada liggen een aantal zeer uitgesproken natuurverschijnselen. Zo passeer je een rots met de naam El Sapo, de pad, en waarlijk de rots lijkt op een pad. Iets verder sta je voor de Gargante del Dablo, een rotspartij waarvan je voor zou kunnen stellen dat dit inderdaad de strot van de duivel is. Weer iets verder zijn de vervormingen dusdanig dat je een soort ringvormige rotspartij krijgt die dan ook toepasselijk de naam El Anfiteatro draagt. Je blijft je verbazen over de vormen en kleuren van de rotsen en dan ineens is er weer een aantal rode rotspartijen met een rivier ervoor, die rode rotsen dragen de naam Los Castillos en inderdaad je ziet waarom ze de naam “de kastelen” hebben gekregen.

Halverwege de middag kwamen we in Cafayate aan waar we de lunch gebruikte en een beetje verkoeling zochten om vervolgens door te rijden naar San Carlos. In San Carlos hadden we een Hostel hadden geboekt, ook weer op een heel mooie plek en een waarlijk mooie hostel. Okay geen airco en het was hier enorm heet (woestijn) maar de moeite meer dan waard. Het zwembad was overdekt omdat je hier gewoonweg niet al te lang in de zon kunt zijn. De kamer was enorm groot en van alle gemakken voorzien, een schitterende badkamer en alles in lokale stijl. Niets geen opsmuk, simpel en doeltreffend. De gastvrouw en gastheer weer twee enorm bevlogen mensen die het liefst alles over de omgeving met je delen. Heerlijk gesprekken met handen en voeten en enorm gastvrij. Natuurlijk hebben we een duik genomen en daarna heerlijk in de enorme tuin onder een afdak een boekje zitten lezen. In de bergen hingen enorme onweerswolken en inderdaad ging het regenen, jammer maar wel lekker voor de verkoeling en dat was het ….. dachten we! We besloten om te gaan kijken of we in het dorp ergens zouden kunnen eten. We hadden op heenweg niets gezien maar goed, je kijkt wel eens ergens overheen. In de eerste zijstraat kwam water uit de bergen naar beneden, niet heel veel maar door het hoogteverschil toch best wel snel. Vanuit een straat die uitkwam op het centrale plein kwam echter een hele sloot naar beneden, in een razend tempo. Aangezien er geen restaurant zat moesten we uitwijken naar Cafayate dat 25 km verderop ligt. Geen probleem ….. nou toch wel! Onderweg kwamen we nog meer water uit de bergen tegen en in een aardige hoeveelheid en met een enorme snelheid. Op een gegeven moment ging het water langs de auto sneller dan wij. We hebben twee floodways genomen en bij de derde werd duidelijk dat zelfs 4wd’s er moeite mee kregen. We besloten om te draaien …… maar ja de waterstroom was inmiddels ook een modderstroom en niet minder maar wel meer. Op een gegeven moment stonden we er bij een die niet doorgankelijk leek. Een fiat had geen zin te wachten en dat was voor ons de mogelijkheid om te zien of die er door kwam en of wij een kans zouden maken. Hij kwam over dus wij er achter aan. Het is gelukt, anders zou ik nu niet dit verslag schrijven, maar we raakten best veel rotzooi die mee kwam uit de bergen en het was goed te voelen wat water voor een kracht heeft. Enfin bij de lokale kruidenier wat rotzooi gekocht en in de tuin onder een afdak boekje zitten lezen en de meest onzinnige etenswaren in combinatie naar binnen zitten werken.

Staan we nu goed op de foto?

Ons verblijf in Salta eindigde vandaag en we hadden ons voorgenomen een rondje Ruta 33, Ruta 68 en Ruta 40 te gaan maken. Grofweg Salta - Cafayate - Salta maar de laatste halte Salta over te slaan en ergens ander te gaan overnachten. Deze nacht was voorzien in Finca Ciele Verde, een wijnboer dus. De plaatsjes gaven aan dat dit een mooie plek was dus waarom niet.

De beschrijving die we gelezen hadden over de routes waren allemaal zo lovend dat we best wel iets verwachtte. Wel al die reisboeken kunnen de prullenbak in. Geen van allen is het gelukt de ongekende schoonheid te beschrijven die we tegen zijn gekomen. In het begin dacht ik nog okay bossen, bossen en nog eens bossen maar dan opeens ga je een bocht om en begin je te klimmen. De bomen, de struiken, de bloemen, de geuren en de kleuren, de cactussen die verschijnen en de bomen die verdwijnen, de hitte die je overspoelt en als je hoger komt de frisse lucht die er ineens weer is, het ijler worden van de lucht, de wind die alom aanwezig is en dan ineens wegvalt. Dit alles in een relatief kort tijdsbestek waardoor je ogen en oren te kort komt. Het eerste deel van de route is met name de Cuesta del Obispo en heeft nog een verharde weg. Op het moment dat het echt gaat klimmen verdwijnt het asfalt en ga je het Parque Nacional Los Cardones in. Je baant je een weg naar een respectabele hoogte waar je ineens op een hoogvlakte zit die waterpas lijkt te zijn. Het enige dat er is: wind, graspollen en cactussen en dat aan alle kanten en zo ver als je kunt zien. ZO anders weer dan de weg hierheen. Uiteindelijk gaat de weg toch weer richting de bergen en kom je weer in ruig gebied waar dan ineens het dorpje Cachi ligt. Een eenvoudig plaatsje met eenvoudige huizen en eenvoudige restaurantjes, slaperig maar niet verlaten en enorm heet vanwege de beschutte ligging. We hebben een eenvoudige verlate lunch genomen en genoten van de eenvoudige schoonheid van alles om ons heen.

Tijdens de lunch was er opeens een klap. We schrokken wel maar ja het kan van alles zijn. Na een tien minuten nog een klap en opeens ook een enorm zwarte lucht die onze richting op kwam. We werden hier ietwat onrustig van want zeg nu zelf, een onverharde weg rijden in noodweer daar zit niemand op te wachten toch!? We zijn redelijk snel op pad gegaan dus. We hadden geluk, we kregen wel de flitsen en de klappen te zien en te horen maar slechts een enkele druppel regen. Een mooi schouwspel zo maar op een presenteerblaadje!

We hadden bewust gekozen terug te rijden (onze slaapplaats lag aan het begin) en besefte een goede keuze te hebben gemaakt. Het aantal keren dat we tegen elkaar zeiden: “heb jij dat op de heenweg gezien” was niet op een hand te tellen. Je ziet alles vanuit een ander perspectief en natuurlijk is er de veranderde zonnestand die best wel een enorme rol speelt in het lichtspel op de rotspartijen.

Uiteinde kwamen bij onze Finca waar de vrouw des huizes ons verwelkomde tezamen met de twee boxers waarvan er een mij meteen als Best Friend bestempelde. De Finca ligt enorm mooi op een helling omgeven door druivenvelden maar ook velden met kweek voor dagelijks gebruik (fruit, groente en bloemen)en dit alles ecologisch. We kregen een heerlijke kamer met uitzicht op de siertuin en bleken die dag de enige gasten te zijn. Met een heerlijk biertje en voor mij een kan verse citroen-gember-munt sap zaten we heerlijk te beppen met onze gastvrouw. Op een gegeven moment vroeg ik of er een restaurant in het dorp was dat ze aan kon raden. Nu hadden we meteen een aardige klik dus gingen de handen in de zij, het gewicht een beetje op een been en de opmerking dat zij ook kon koken en wel zo van durf eens te zeggen dat je dat niet zou willen uitproberen! Wat doe je dan? Juist ja.

Zij en haar man hebben een aantal jaren geleden het roer volledig omgegooid en hebben toen deze Finca gekocht met het idee hier ook een bed and breakfast te beginnen. Hun opzet is om daarin tevens verbinding te zoeken met hun gasten. Aanschuiven is dan ook aan tafel gaan met de heer en vrouw des huizes maar ook met andere gasten en eventueel aanwezige kinderen van het stel. Nu waren er geen andere gasten en de kinderen zijn allemaal het huis uit maar er woont wel de moeder van de vrouw des huizes. Een 92 jarig dame die onberispelijk Engels spreekt en een aardige mening heeft over werkelijk ieder onderwerp. We zaten aan tafel met z’n vijven en genoten van een heerlijke maaltijd en van elkaars gezelschap. En toen, heerlijk rozig naar bed!