In de hostal in San Carlos bleek het ontbijt niet minder dan in de Finca. Vers gebakken brood en heerlijke smeersels, lekkere koffie en een vriendelijke eigenaresse die dat allemaal voor ons klaar maakte. Heerlijk gesprekken met handen en voeten en zie daar ook hier was alles weer ecologisch. Zowel bij de Finca als deze hostal was dit niet in de advertenties opgenomen dus een geweldige verrassing.

Uiteraard de vraag wat we gingen doen. Wel er was nog een stuk van de route die we wilde rijden dus dat vertelde we …… moeilijk gezicht ….. en overleg met manlief. Het was nog wel drie uur rijden heen en dan weer drie uur terug, onverharde weg …… als we dan al gingen …. water mee en voldoende benzine. Natuurlijk hadden we dit zelf ook al bedacht en ze glunderden toen we de flessen met water tevoorschijn haalden. Okay ze waren er van overtuigd dat we ons rekenschap hadden gegeven van hetgeen we gingen doen en met een brede lach werden we uitgezwaaid.

De tocht ging over Ruta 40 van San Carlos naar Los Molinos over een onverharde weg. De ruigheid die we hier te zien kregen overviel ons en maakte dat we ons enorm klein gingen voelen, Het landschap was woestijnachtig, weinig tot geen planten en bomen, veel zand en enorme puntige opstaande rotspartijen. Als je zou zeggen hier is de maanlanding in scene gezet, zou je het geloven. Het was zo ongelofelijk ruig terrein dat je bijna niet zou zeggen dat er in de nabijheid en zelfs in deze Quebrada mensen wonen. Er zijn enkele dorpjes van een paar tot 10 huisjes met ieder zo hun kerkje en heel veel kruizen langs de weg. Die kruizen staan overigens door heel Argentinië. Hardrijden en onverantwoorde risico’s is hier iets wat de Argentijn eigen is. Argentijnse vrouwen gillen allemaal dat Argentijnen enorm slechte rijders zijn en inderdaad er is een kern. Roekeloos inhalen is hier schering en inslag, een bumper is om aan te kleven en de mentaliteit als IK eraan kom ga jij opzij.

Hoe verder we kwamen hoe minder breed de weg en de doorgangen tussen de rotsen in. Uiteindelijk bereikten we Los Molinos en dit bleek in tegenstelling tot Cachi een enorm saai dorp ……… behalve er stond een enorm mooi gebouw, in het koloniale tijdperk al een plek om te overnachten en nu een mooi hotel volledig in koloniale stijl dus. De binnenplaats bood plaats aan het restaurant en wij hadden best wel trek. We zijn hier gaan zitten en hebben echt formidabel gegeten zelfs de toetjes (en die nemen we eigenlijk niet zo vaak) waren perfect.

Tja en dan komt die terugweg weer om de hoek kijken. Je zou zeggen je hebt het allemaal wel gezien maar nee hoor, ook nu weer die middag lichtval die alles een ander tintje gaf en je eigen blikveld dat alles vanuit een ander hoek zag. Het aantal foto’s in de middag was gelijk aan het aantal die morgen. Laat in de middag kwamen we weer aan bij de hostal en en zijn we in de tuin gaan zitten om heerlijk na te genieten.