Ons verblijf in Salta eindigde vandaag en we hadden ons voorgenomen een rondje Ruta 33, Ruta 68 en Ruta 40 te gaan maken. Grofweg Salta - Cafayate - Salta maar de laatste halte Salta over te slaan en ergens ander te gaan overnachten. Deze nacht was voorzien in Finca Ciele Verde, een wijnboer dus. De plaatsjes gaven aan dat dit een mooie plek was dus waarom niet.

De beschrijving die we gelezen hadden over de routes waren allemaal zo lovend dat we best wel iets verwachtte. Wel al die reisboeken kunnen de prullenbak in. Geen van allen is het gelukt de ongekende schoonheid te beschrijven die we tegen zijn gekomen. In het begin dacht ik nog okay bossen, bossen en nog eens bossen maar dan opeens ga je een bocht om en begin je te klimmen. De bomen, de struiken, de bloemen, de geuren en de kleuren, de cactussen die verschijnen en de bomen die verdwijnen, de hitte die je overspoelt en als je hoger komt de frisse lucht die er ineens weer is, het ijler worden van de lucht, de wind die alom aanwezig is en dan ineens wegvalt. Dit alles in een relatief kort tijdsbestek waardoor je ogen en oren te kort komt. Het eerste deel van de route is met name de Cuesta del Obispo en heeft nog een verharde weg. Op het moment dat het echt gaat klimmen verdwijnt het asfalt en ga je het Parque Nacional Los Cardones in. Je baant je een weg naar een respectabele hoogte waar je ineens op een hoogvlakte zit die waterpas lijkt te zijn. Het enige dat er is: wind, graspollen en cactussen en dat aan alle kanten en zo ver als je kunt zien. ZO anders weer dan de weg hierheen. Uiteindelijk gaat de weg toch weer richting de bergen en kom je weer in ruig gebied waar dan ineens het dorpje Cachi ligt. Een eenvoudig plaatsje met eenvoudige huizen en eenvoudige restaurantjes, slaperig maar niet verlaten en enorm heet vanwege de beschutte ligging. We hebben een eenvoudige verlate lunch genomen en genoten van de eenvoudige schoonheid van alles om ons heen.

Tijdens de lunch was er opeens een klap. We schrokken wel maar ja het kan van alles zijn. Na een tien minuten nog een klap en opeens ook een enorm zwarte lucht die onze richting op kwam. We werden hier ietwat onrustig van want zeg nu zelf, een onverharde weg rijden in noodweer daar zit niemand op te wachten toch!? We zijn redelijk snel op pad gegaan dus. We hadden geluk, we kregen wel de flitsen en de klappen te zien en te horen maar slechts een enkele druppel regen. Een mooi schouwspel zo maar op een presenteerblaadje!

We hadden bewust gekozen terug te rijden (onze slaapplaats lag aan het begin) en besefte een goede keuze te hebben gemaakt. Het aantal keren dat we tegen elkaar zeiden: “heb jij dat op de heenweg gezien” was niet op een hand te tellen. Je ziet alles vanuit een ander perspectief en natuurlijk is er de veranderde zonnestand die best wel een enorme rol speelt in het lichtspel op de rotspartijen.

Uiteinde kwamen bij onze Finca waar de vrouw des huizes ons verwelkomde tezamen met de twee boxers waarvan er een mij meteen als Best Friend bestempelde. De Finca ligt enorm mooi op een helling omgeven door druivenvelden maar ook velden met kweek voor dagelijks gebruik (fruit, groente en bloemen)en dit alles ecologisch. We kregen een heerlijke kamer met uitzicht op de siertuin en bleken die dag de enige gasten te zijn. Met een heerlijk biertje en voor mij een kan verse citroen-gember-munt sap zaten we heerlijk te beppen met onze gastvrouw. Op een gegeven moment vroeg ik of er een restaurant in het dorp was dat ze aan kon raden. Nu hadden we meteen een aardige klik dus gingen de handen in de zij, het gewicht een beetje op een been en de opmerking dat zij ook kon koken en wel zo van durf eens te zeggen dat je dat niet zou willen uitproberen! Wat doe je dan? Juist ja.

Zij en haar man hebben een aantal jaren geleden het roer volledig omgegooid en hebben toen deze Finca gekocht met het idee hier ook een bed and breakfast te beginnen. Hun opzet is om daarin tevens verbinding te zoeken met hun gasten. Aanschuiven is dan ook aan tafel gaan met de heer en vrouw des huizes maar ook met andere gasten en eventueel aanwezige kinderen van het stel. Nu waren er geen andere gasten en de kinderen zijn allemaal het huis uit maar er woont wel de moeder van de vrouw des huizes. Een 92 jarig dame die onberispelijk Engels spreekt en een aardige mening heeft over werkelijk ieder onderwerp. We zaten aan tafel met z’n vijven en genoten van een heerlijke maaltijd en van elkaars gezelschap. En toen, heerlijk rozig naar bed!