De afstanden zijn hier gigantisch en hoewel de wegen goed zijn, is het overgrote deel hiervan te vergelijken met de N wegen in Nederland oftewel provinciale tweebaanswegen. Op deze wegen kom je van alles tegen van fietser tot roadtrain. De vaart er in houden is vaak lastig maar ja er is geen keuze. Ook vandaag weer een lange dag maar wel een met een schitterend Nationaal Park onderweg. Een Park waar ik zeker nog eens terug wil en dan ook overnachten. Het park is bergachtig met in zee uitstekende rotsen in de meest mooie formaties. Planten en vooral bloemen in overvloed, vooral veel Banksia maar ook orchidee ed. De vergezichten zijn wederom spectaculair en doordat je aan de kust zit is het windje heerlijk verkoelend. Ik ontdekte daar de perfecte plek voor zelfmoord. Een mooiere plek om de springen is er niet volgens mij (heb overigens geen plannen hoor).

We vergaten een beetje de tijd maar ja, Pemberton is dan toch nog wel een ritje. Ik ben eerder in Pemberton geweest en ach wat zal ik er van zeggen ..... De camping was uitstekend en we hadden die nacht aardig wat regen. Het is een bosachtig gebied en ik heb nu eenmaal wat minder met dit soort groen. Ik zie liever ruig, rotsachtig en woestijn. Het kan natuurlijk nooit alleen de keuzeroute van 1 zijn en dus stonden de bossen ook op het programma.

Pemberton ligt eigenlijk, uit Esperance komende, aan het begin van een echt bosachtig gebied. Aangezien we een groot deel van de dag al in Fitzgerald NP bezig zijn geweest, moeten de bomen wachten tot morgen.