Het belangrijkste is dat het weer is veranderd. Het is bewolkter, soms heel veel regen, soms een spatje en de temperatuur is gedaald. Daarmee ook het enthousiasme van dingen bezoeken, want die zijn nu eenmaal hier buiten en in een enkel museum wat de moeite waard is. De talloze potscherven en scherfjes kunnen mij wat, dat geloof ik allemaal wel en stop dat in mijn hoge hoed.

We waren dus op de Peloponnesos en zouden daar nog Olympia gaan bezoeken. Op zich niks mee en vol goede moed vertrokken we. Het landschap veranderd dramatisch in een plat oppervlakte en zelfs op de horizon verdwenen bergen en heuvels. Het is hier overduidelijk een land- en tuinbouwgebied. We zien nergens mensen behalve in de auto’s die soms in golven verschijnen op de weg en net zo makkelijk weer oplossen. Winkels zijn niet open op een enkele na, meestal in de buurt of naast een benzinestation logischerwijs.

Ook zien we van tijd tot tijd opeens mensen rond lopen die we in eerste instantie niet konden plaatsen. Mensen met een nogal gele of andere bruine huidskleur en chinees aandoend. Tot opeens ons kwartje viel en ook wij tentenkampen zagen, weliswaar discreet aan het oog verborgen maar goed oplettend duidelijk waar te nemen. Hier in Attica zoals de provincie heet, zijn er vele signalen van vluchtelingen, meer als op de Peloponnesos.

De auto’s op de wegen variëren van houtjes-touw geknoopte vehikels, soms zonder nummerbord en niet harder dan 20 km per uur, tot de meest luxe merken. Het rijbewijs is hier eenvoudig te verkrijgen. We, maar vooral Marcel, blijven ons afvragen waarom er in hemelsnaam borden, rijsnelheden en snelheidscamera’s er zijn. Niemand houdt zich aan regels, men weet domweg niet hoe een rotonde werkt, van optrekken uit stilstand heeft slechts een enkeling gehoord en begrepen, stoppen voor een rood stoplicht doen we alleen als het jou uitkomt, op een doorgaande weg gewoon op de weg stoppen en parkeren omdat je anders te ver moet lopen, oh ja, als het kan parkeren we ook dubbel…

Natuurlijk vinden we Olympia. Een zeer West Europees aandoende snelweg met verlichting en een groene tussenberm voert ons naar het stadje. Daar is het een voor ons niet te overzien chaotische wirwar van mensen, auto’s en vele bussen, en daar zijn we weer met dubbel geparkeerde auto’s, en het ontbreken van enige bewegwijzering. Na 10 minuten gehannes en 10 minuten vaststaan, waarom eigenlijk, besluiten we de handdoek in de ring te gooien, zeer Olympisch om je overgave toe te geven met opgeheven hoofd. Opeens zijn we het stadje uit en is het plots ook stil. We stoppen en kijken om, willen we nog terug? We besluiten deze attractie te bewaren voor een volgende keer en dan weten we dat we heel vroeg in de ochtend er moeten zijn, voorbereid en wel.

We vervolgen onze route, in steeds slechter weer, die ons naar Parta brengt om ons via een enorme mooie brug, een hangbrug met 8 staande pylonen, op het vasteland van West Griekenland te laten landen. Verbluft betalen we voor deze oversteek € 13,20.

Vanaf dat moment gaan de sluizen open en komt het hemelwater met bakken naar beneden. Onze Miep C1 is hier goed op voorbereid en we blijven helder zicht houden op de Straat van Korinthe en op onze weg. Op weg naar Delphi zegt Marcel dat het dorp naast de snelweg ligt en Joop houdt zijn mond (met een glimlach wetende dat Marcel last van hoogten heeft) . Bij de afslag naar Delphi rijden we af op een bijna loodrechte wand van graniet die daar al eeuwen ligt/ staat. Naarmate we dichterbij komen blijkt dat er op ingenieuze wijze een weg tegen geplakt lijkt te zijn die op eerzame hoogte uit het beeld verdwijnt. Daar moeten we naar toe…

Na een aantal duizelingwekkende bochten en een bijna continue stijging van 10% , vreemd genoeg kent men hier geen hoger getal terwijl de hellingen soms anders doen vermoeden, bereiken we het dorp. Delphi kenmerkt zich door hotels, pensions en grote Huizen met daarnaast de gebruikelijke verzorgingswinkels op toeristen gericht. Na wat gedoe vinden we een hotel, redelijk sleets en tegelijk heel Grieks. De hotellier, een mevrouw, zingt een Grieks liedje van de radio mee, en Joop doet zonder aarzelen mee. Het ijs is meteen gebroken.

We nemen uiteindelijk de mooiste kamer en op dat moment het uitzicht is eventjes fenomenaal. We kijken helemaal over de baai die zich diep beneden ons uitstrekt en zien de stadjes liggen die we onderweg gepasseerd hebben in de laatste gloed van de zon.

Als we terugkeren met de bagage is het uitzicht volkomen weg en krijgen we een theatraal schouwspel van donkere, bijna zwarte regenwolken en witte wolken en wolkjes die op magische wijze ontstaan en verdwijnen, en weer opstijgen uit de diepte beneden ons. Prachtig, imposant en wonderlijk.

De volgende dag staan we voor de gesloten entree van de archeologische site van Delphi. We maken kennis met een staaltje van Grieks denken. Afgelopen zondag was het én Pasen voor de Orthodox Grieken én het was De Dag van de Arbeid, beide vrije dagen. Pasen kennen ze ook in twee dagen dus maandag was ook al een vrije dag voor de Grieken dus werd dinsdag de vrije dag om 1 mei te compenseren. Als je het nog snapt…

We balen als een stekker want dit is gewoonweg De Bezienswaardigheid samen met de Acropolis in Athene die we van de weeromstuit ook niet gaan bezoeken besluiten we. Daarmee houden we onze € 64 entreegelden gewoon voor zo een drie keer eten buiten de deur want dat kan hier wel.

We rijden naar onze bestemming in de buurt van het vliegveld, een dorp aan zee genaamd Nea Makri. De rit maken we via de oude nationale route en die brengt ons natuurlijk tot diep in de stad. Joop had al gewaarschuwd dat het geen mooie stad was en ik kan hem nog steeds gelijk geven. Lelijke stad en inmiddels gewend aan een Griekse rijstijl sjezen we toch nog vrij vlot door de stad heen en rijden recht op de Acropolis af, rijden bovenlangs, of onderlangs al naar gelang je wilt kijken en verdwijnen richting luchthaven.

Voorbij de luchthaven wordt het iets rustiger en met de telefoon, Maps werkt beter als de navigator, vinden we het appartementencomplex. Nea Makri is zo een dorp dat in de betere jaren snel is opgetrokken voor de welgestelden uit Athene. Er zijn huizen en appartementen, allemaal ruim opgezet behalve de parkeerplaatsen. Tegenwoordig heeft een redelijk huishouden ook hier minimaal twee tot drie auto’s en niet (g)een zoals vroeger.

Hier zitten we tot zaterdagochtend, prima grote studio met groot balkon met avondzon als die boom er niet voor zou staan. Van de zomer waarschijnlijk hoogst noodzakelijk, nu koelt het snel af. We lezen dat het weer in Nederland ook zomers wordt en willen ook terug naar huis.

Tot nu toe hebben we in 10 dagen toch weer zo een 2500 km op de teller gezet en Miep houdt zich prima, ziet er niet meer uit en is afgeleefd zoals het hoort bij een huurauto, toch?

We maken nog wat ritjes hier in de buurt maar er is weinig te zien. Het is vooral op het eigen Griekse toerisme ingesteld, alle bordjes zijn alleen maar in het Grieks beschreven, menu’s ook alleen maar Grieks en tegelijk doet iedereen wel meteen zijn best om zijn Engels op te halen. Joop snapt ze meteen, Marcel kan een vreselijk onnozel gezicht trekken als hij ze niet verstaat. Uiteindelijk krijgen we toch wel wat we willen, twee vingers zijn gewoon twee euro in heel Europa. Of twee bira of twee cola… …

Gisteren zijn na het een na grootste eiland gegaan van Griekenland, Evia wat naast de provincie Attica ligt. Er zouden wat zaken te bekijken zijn dus stelde Marcel voor om naar het meest zuidelijke puntje te rijden over nog verantwoorde wegen, daarna zouden we in de zon kunnen hoopten wij.

Enfin, lang verhaal kort, Evia stelt niets voor, alle borden ook hier in het Grieks en zie er maar uit te komen. Er van af ging nog eigenlijk vrij vlotjes met een ferry die niet al te lang na onze aankomst zou vertrekken en ons een heleboel km zou schelen. Toch altijd weer leuk vindt Marcel.

Eenmaal terug in het appartement vertelt de eigenaar dat vandaag een speciale dag is voor een heilige meneer hier uit Makri, we moesten naar het Efrem klooster. Ook hier bood de telefoon met Maps de beste route. Het is een pelgrimsoord en dat hebben we geweten. Ook hier houden we ons verhaal kort .

Vandaag de laatste dag en helaas voor ons bewolkt. Tegelijk kijken we uit naar morgen, thuis én in de zon.

Naschrift.

Marcel vergeet even te melden dat we in het gebied van de slag om Marathon verblijven, de bekende slag uit de oudheid waarin duidelijk werd voor de Grieken dat ze de Perzen konden verslaan. Nadat ze de slag wonnen rende de Griekse soldaat Pheidippides van het slagveld te Marathon naar Athene om de overwinning te melden en zie, de eerste marathon was gelopen. Okay de Pheidippides viel dood neer want hij had een zonnesteek opgelopen. Maar een schitterend Grieks drama was geboren. In 2004 is deze marathon identiek gelopen tijdens de Olympische Spelen.

Hoe je het ook bekijkt, Griekenland is een groot museum met soms zeer toegankelijke en zelfs gratis heel mooie opgravingen en soms over the top prijzen voor oudheden waarvan het grootste deel dat werkelijk de moeite waard is, in een is museum te vinden (o.a. het Acropolis). De aanblik van de Acropolis boven de stad laat je echter wel de grootheid van het antieke Athene ervaren.