Tweede studieweek voorbij en ook het weekend…
Maandag..., het is weer maandag!

Het is alweer maandag en wij zijn alweer twee weken verder. De afgelopen week 5 dagen lang theorie gehad. Onze arts Abdul Rahman is een zeer bevlogen. Hij kan vreselijk uitweiden maar gelukkig ook met veel humor. Soms regent het zo hard op het metalen dak dat zelfs hem het zwijgen wordt opgelegd.

Het tempo is soms moordend, temeer de klassen is Engels gegeven worden en wij niet getraind zijn in de Engels medische termen zoals jaundice. Toch is het fijn al een beetje basiskennis te hebben voor je hier aan begint.

Het is monsoon dus soms valt het met bakken uit de hemel en dan gewoon twee, drie dagen. Relatief vinden we het soms zelfs koud en trekken dan lange broeken aan.

De zon schijnt met de opkomst regelrecht in de kamer en worden wij wakker om 6 uur. Dat wordt dan langzaam wakker worden en douchen. Altijd weer een verrassing of er ook warm water is ofschoon je het hier niet echt mist. Marcel wel bij het scheren en is dan ook enthousiast als er warm water is, hij heeft ook zijn scheermeshouder kunnen kopen. Het is hier vele malen goedkoper als in Europa, Nederland.

Rond ½ 8 krijgen we thee en chai, daarna doen we yoga, ontbijt om 9 uur en daarna studeren, lezen tot 10:30 uur. Dan hebben we klas tot 12:30 uur en de lunch wordt geserveerd om 13 uur. Practicals starten om 14:30 uur zodat het eten gezakt is en die gaan dan door tot 16 uur of als nodig later. Maar ja, om 16 uur is het ook theetijd, we zijn een Britse kolonie geweest tenslotte. Om 19:30 uur wordt de avondmaaltijd geserveerd en is de F&B klaar. Gelukkig kunnen we water koken in de keuken en hebben oploskoffie tot onze beschikking, niet ayurvedisch maar wel heel lekker.

De zaterdag zijn met onze groep ook het achterland ingegaan met de bus(sen). Wij als groepje vallen natuurlijk op, door zowel de samenstelling als de uiterlijke kenmerken. Alexandra is het ‘lichtend’ voorbeeld met een bijna melkwitte huid en witblonde haren, Micky trekt aandacht vanwege haar Japanse afkomst , en Joop is natuurlijk ook blondt.

Eerst gingen we naar een Hindoetempel want Manu, een Hindoe medestudent wilde ons dat laten zien. Eigenlijk is het één groot social talk gebeuren. Op weg naar de tempel staan er kraampjes waar je allerlei leuke zaken kunt kopen die je vooral eigenlijk allemaal niet nodig hebt. Wel zo leuk.

De tempel zelf valt qua uiterlijke schoonheid wel mee, ook binnen is hij niet echt opvallend. Wel moet er geofferd worden en dat doen mensen dan vooral met geld, munten en briefjes die regelmatig geraapt worden en in een grote kist verdwijnen.

Natuurlijk kregen we ook honger van alle deze geestelijke avonturen. Wij wilden zoals gebruikelijk lokaal eten. Manu liet ons amla proeven wat bekend staat als een zeer krachtige antioxydant. Amla staat bekend als goose berry en wij kennen het als kruisbes. Wat wij echter niet wisten was dat de grote bessen in het zuur gelegd worden en bij het eten het zoete van de bes pas op het einde verschijnt in je mond. Hij had de grootste lol om onze vertrokken gezichten en de verbazing van ons te zien. Enfin, zo langs de weg, zoekend naar een restaurantje waren we the Talk of the Town. En in het restaurant werden we gedurende de maaltijd door iedereen gefotografeerd, vooral de blondies.

Het lokale eten bestaat uit Kerala rijst met curry en een sambal groenten geserveerd op een bananenblad zonder bestek want dat heb je bij je, je handen. Dat was best lekker tot Joop de sammosa ontdekte en klaar was met de rijst. En het waren niet alleen sammosa, die lekker pittig van smaak was, die ze hadden, er waren ook heerlijk zoete dingetjes en pakora’s. Met zijn 7-en gegeten en met de bus weer verder naar een sanctuary, slangen en zo.

Reizen met de bus blijft een avontuur omdat wij geen Hindi kunnen lezen en het allemaal snel, snel, snel moet. Maar het is een enorm uitgebreid netwerk van allemaal soorten bussen.

De zoo is een goedbedoeld bij elkaar geraapt gedoetje waarbij de slangen natuurlijk naast de lusteloze apen de publiekstrekker moeten zijn. Toen wij er kwamen kun je wel raden wie de publiekstrekkers…

Uiteindelijk zijn we beland in Payyanur een redelijk grote stad waar Marcel eindelijk zijn scheermeshouder kon kopen die hij vergeten was. Er liggen thuis nog drie volledige sets…

Hier konden we eindelijk ook voor de zaak onze longi’s en kurtha’s kopen. Een longi is een omslagdoek die mannen dragen in plaats van een broek, een kurtha is een traditioneel lange blouse. Beide zijn van katoen en snel te wassen en te drogen wat ideaal is in de tropen. Tot verbazing van Muna die meteen voor ons ging tolken en daardoor de prijs meteen daalde, kochten we groot in zonder verder te passen, dus 7 kurtha’s en 6 longi’s. Nu willen we nog feest longi’s en kurtha’s kopen.

De zondag hebben we gestudeerd en in de middag zelfs practicals geoefend, kadi vasti. Met deeg een ring maken die je op een plek vastplakt met water en dan warme (medicinale) olie in giet, bedoeld voor chronische pijnen in de rug, nek, knie enzovoorts.

We wilden weggaan naar het dorp om wat lekkers te kopen toen dokter Abdul binnen kwam en ons allemaal uitnodigde om een behandeling mee te maken. Een behandeling met bloedzuigers… tja, dat kon niemand weigeren maar wat we niet wisten was dat zo een behandeling zomaar een uur en langer kon duren. En zo hadden we op de zondag gewoon toch weer les.

En nu vandaag begint weer een volle week met alle nieuwe theorie en nieuwe behandelingen, waarschijnlijk veel massages dus erg bruikbaar voor onze praktijk. We hebben alweer yoga gedaan en ontbeten, de zon schijn heerlijk, geen wind dus het is alweer 28 graden in de schaduw. Kortom. Ondanks het vele werken genieten we ook.