De laatste dag in Calabria. Morgen via Bologna retour naar Amsterdam. We hebben veel mooie oudheid gezien, ook schitterende natuur. Soms heerlijk gegeten en soms ook niet. Wat voor mij blijft is mijn afschuw van de mentaliteit hier. O ja we kregen een vraag over ijszaken. Ja hoor de ijszaken zijn open en ja ik heb er een paar gegeten maar ....... Ach ja is er niet altijd een maar? De vergelijking met de betere ijszaak in Nederland is in het voordeel van Nederland uitgevallen. Vroeger was Italiaans ijs uiteraard een traktatie maar sinds Nederland ook op ieder straathoek een ijszaak heeft is de kwaliteit van het Nederlandse ijs zeker niet minder dan het Italiaanse.

Vandaag nog even het dorp Scilla bekeken, het Castello is ouder dan de meeste huizen hier en was even leuk te bezichtigen. De middag nog even wat zonnestralen gevangen op het lijf en onszelf geprezen hier niet te zijn in het hoogseizoen. Het verwordt hier, zoals de meeste Europese toeristenstranden, tot een ordinaire braaiplaat met een Italiaans ijsje, pizza en een volkomen mislukte DJ, die hier door de nog volmaakt onschuldige jeugd tot held verheven wordt gedurende één zomer. Vermakelijk blijft het grote verschil tussen de zeer schaars geklede mensen op het strand en de in jassen gehulde flanerende mensen op de boulevard.

Het dorp bestaat eigenlijk uit drie delen waarvan het grootste deel boven op de berg staat. De wijken beneden waren van oudsher de ‘arme' visserswijken maar thans de bron van inkomsten van de commune. De wijk waarin wij bivakkeren bestaat uit zeer veel B&B's, hotels en eetgelegenheden, in beiden andere wijken wordt geflaneerd en ontmoet. Het sprookje van dat de Italiaan ‘familiegek' is, is door henzelf ontzenuwd. Het ‘ik' gaat nu voor en vrienden ontmoeten is belangrijker dan familie. Wat ook opvalt is dat de mannen elkaar opzoeken zoals de vrouwen ook elkaar opzoeken. Wat is dat toch? Is dat ook zo in Nederland? We gaan het zien.