Vandaag vroeg wakker met door de louvredeuren het vroege zonlicht. Ja, ook hier wil de zon wel eens schijnen... Na een ‘typisch Scilliaans' ontbijt, veel zoet en cake bij het ontbijt (niks hartigs) zijn we in de oto gestapt voor een ritje door de Aspromonte, het natuurgebied, om aan de oostkust op een zandstrand in de zon te gaan liggen. Het was bedoeld, en een beetje berekend, op een rit van ruim 2 uur. Je kent het wel, het bekende haarspeldenbochtenwerk, hellingen van 10% of meer, een enkele keer zelfs minder, maar volgens ons een makkie om te doen. Enfin, vertrouw ze maar niet hier, de Italiaanse Rijkswaterstaat slaat een vlag op een modderschuit als het aan komt op bewegwijzering, we zijn verdwaald.

Op de kaart wordt aangegeven welke weg geel, rood, groen of wit of zelfs gearceerd is. Joop leest kaart en ik rij, helemaal ontspannen voor beiden... tot de realiteit van de weg en de weergave van de kaart niet meer corresponderen! Het ligt niet aan ons!!! Zelfs met een stom-stom gaat een mens hier de mist in. Vervolgens vragen we aan één van de vele houthakkers (ja, ja, die bestaan hier echt!!!) of wij de juiste weg volgen en krijgen dat bevestigd.

Wat vervolgens aan weg wordt vertoond is nauwelijks met pen te beschrijven maar de uitzichten waren prachtig, de ECG van beiden sloegen op hol en uiteindelijk hebben ons thuishonk bereikt. Kortom, verhalen te over...

Uit eten hangt ons ook aardig de neus uit, klinkt blasé maar het is gewoon waar. De geboden Italiaanse keuken is vrijwel overal hetzelfde en heel vaak hebben ze slechts 1/3 van wat op de kaart staat. Schijnbaar drijft dit gedeelte van de plaatselijke economie echt op de hoogtijdagen en het enige vakantieseizoen van de zomer. Het personeel spreekt ook derhalve nauwelijks Engels of zelfs Frans. Voorlopig hoeft het niet meer van ons en verlangen we naar eens echt (Indisch) eten.

Morgen naar museum in Reggio en daarna hopelijk voor het eerst op het strand.