Het was een korte nacht hier in Salta. We zitten echt midden in de stad, met uitzicht over die stad aangezien we op de 6e verdieping zitten en dus op een heel mooi plekje. Ik was even vergeten dat ze hier de geboorte van het Kindeke inleiden met vuurwerk. Als je de schuifpui en het slaapkamerraam open hebt ……. juist ja WAKKER. Voor ons betekende dat een onrustige nacht en al om 7 uur wakker en opgestaan. Ik werd wakker en wilde even buiten kijken, bleek Mars de schuifpui dicht te hebben gedaan en ik mijn ogen nog niet echt helder en open, Ik heb een bult boven mijn neus en mijn neus was kapot (gaat allemaal weer over). Vandaag is de stad overigens uitgestorven.

Nou hadden we al het plan om naar Jujuy te rijden, de provincie boven Salta en daar naar de Cerro de seite coloros te gaan. Jujuy grenst aan Chili en Bolivia. Ik loop constant te gillen dat het Andesgebergte zo mooi van kleur is maar tot nu toe hebben we de Andes slechts geschampt. Er worden vele plekken als de mooiste “verkocht” in allerlei reisboeken. Natuurlijk zijn er concentraties van zeer bezienswaardige plekken maar laten we wel wezen, de hele Andes is mooi en iedere plek op de eigen manier.

Wij dus vanochtend vroeg op pad en om 9 uur de eerste alcoholcontrole!!!!! Ook de laatste want de controlepunten vanmiddag waren opmerkelijk “rustig” oftewel er stond wel een agent maar met de rug naar je toe! Ik denk dat ze het te veel werk vonden om al die mensen die wel dat wijntje hadden gedronken te beboeten en rijbewijs in te nemen (zero tolerance). Als je even weg kijkt is er toch niets aan de hand!!

De tocht die we gemaakt hebben was fenomenaal mooi. Hoezo 7 kleuren? We hebben er veel meer gezien. Rotsformaties die om aandacht schreeuwde. Cactussen, ook bloeiende, aan alle kanten. Steeds verder omhoog tot we op ons hoogste punt van 4170 meter kwamen. Okay dat was wel een dingetje want de lucht is dan toch wel wat ijl aan het worden. Nu zitten we al een tijdje hier en constant wel iets op hoogte ….. maar toch je weet maar nooit hoe je lijf er op gaat reageren. In ieder geval geen hoofdpijn of misselijk, niet gekker praten dan anders …… dus buiten wat sneller uitgeput was het heerlijk toeven in de Andes. Ik kan niet beschrijven hoe mooi het was, dus dat laat ik aan de foto’s die we gaan plaatsen.

Het is natuurlijk niet ongevaarlijk rijden die bergpassen en dat hebben we geweten. Na een aantal haarspeldbochten lag er ineens een truck met aanhanger op zijn zij op de weg. De weg nat van de benzine en andere vloeistoffen en ruiten er uit kortom een enorme ravage, de chauffeur was er al uit en er stond een agent naast. Foto maken leek ons ongepast dus zijn we doorgereden en hebben die foto in de volgende haarspeld naar beneden kijkend genomen.

Aangezien de weg uiteindelijk naar Chili gaat, hadden we besloten op een gegeven moment te keren en terug te rijden. We zijn tot aan een groot zoutmeer gegaan wat dus op die 4100 meter ligt. Daar was een klein maar fijn restaurante en dus daar wat gegeten. Streekgerechten, het ene vanuit de Spaanse keuken (Empanada) en het andere uit de Inca keuken (Tamales). Empanada is een soort pasteitje en een Tamales is een prutje dat in een maisblad is gestoofd. De Empanada is mild van smaak en de Tamales scherper aangezien de Inca’s pepers in hun eten gebruikte. Het prutje bestaat overigens uit quinoa, aardappel, groenten en dus die peper. Een heerlijk hapje met mooi uitzicht op de bergtoppen om ons heen en natuurlijk het zoutmeer. Vanaf hier zijn we weer terug gereden en dan blijkt dat de zon anders op de bergen staat en dus andere belichting, dat je nu de bergen vanuit een andere hoek bekijkt en dat je weer met open mond (en Mars de hele tijd roepend “ WOW… zie je dat… GEWELDIG”) zit te kijken en te genieten.

We moesten uiteraard weer langs de gekantelde vrachtwagen en werden nu door twee agenten staande gehouden! Een heel verhaal waarvan we in eerste instantie zoiets hadden “waar gaat dit over”, maar ineens viel het kwartje. Wij hadden twee vrije plekken en 1 van de agenten moest naar het dorp! Of we hem een lift konden geven. Maar natuurlijk geen probleem. En daar zit je dan ineens met een diender in de auto die geen woord over de grens spreekt en wij die hoewel enigszins, maar niet echt goed Spaans spreken. Een kwartier later waren we bij het dorp en hoorden we STOP, gelukkig een internationaal woord ….. hij ging ons verlaten.

Morgen vertrekken wij uit Salta. We gaan een deel van route 68 rijden die ons zal brengen naar Nationale Parken en adembenemende vergezichten. We slapen morgenavond in een Finca op het platteland die er op de plaatjes erg mooi uitziet! We gaan nieuwe avonturen tegemoet. Hasta Luego!